Beowulf'a...

Gözlerim...Gözlerim açık ve gözlerim kapalı sıkıca...Karanlık ilk aşkımızdı ve son birlikteliğimiz. Karanlık yaratılışımızdı, aydınlığı sonra tanıdık. Aydınlık bir masal, bir rüya veya bir halüsinasyondu. Pembe şirin rüyalar, kanlı rüyalar, haberci rüyalar, rüyalar, fantaziler ve asla ve bir türlü olmayan, olamayanlar....

....................................................................

Gece uzadı. Uzadıkça uzadı şu ilkbaharın ilk günlerinden birinde. ‘Bahar temizliğini’ yaparken Kraliçe, güneş doğmadı, gece kaldı hep şu zavallı yeryüzü....
Baharın gelişinin ilk günleriydi, grev yaptı ateş topu, kuşlar ağladı.
Kuşlar...uçan kuşlar, uçup sınır tanımayan kuşlar mutlu mudurlar?
Yazım yanlışları, kurallar -ve onlar, yıkılması gereken kurallar!-
Hayat, o acınası, zavallı hayat sadece Senden ve Benden ibaret.
Uçsuz bucaksız bir uçurum........Kral öldü !
Yeni bir Kral yok ve olmayacak asla ! Asla ! O hep ayni.....
Mumlar söndü, ay ışığı silik, sis gözlerimde ve gözlerim yitik. Tek gerçek Aşk...Bildiğim ve hissettiğim...Kral öldü! Yeni Kral Yok !(-mu gerçekten?)
O, karanlığı doğururken, varolmayan Kraliçeden habersiz, kan kaybından öldü.
Kurallar, yasaklar ve daha birçok şey...

Karanlık çöktü siyah bir yorgan gibi. Önce ses vardı orada, artık yok. Önce karanlık vardı ve şimdi sis...Önce mutluluk vardı şimdi acı...Önce hayat vardı, ya şimdi...?
Fısıltılar çoktan tükendi...alevler bekliyor...Kızgın korlar...Var olmak geceye karışmak gibi, ışıksız, fenersiz ve kör...
Bitip tükenmeyen hiçlik.....Ve, artık Sus !!

Ne fayda edecek ki susmak?Haydi...Çeliş kendinle kendi içinde ve dışında...Haydi gül çılgınlar gibi, gül ki mutlu sansınlar seni...Ya da boşver, ve ağla, deliler gibi. Gerçi o da ne fayda edecek ki?
O kadar umutsuz, o kadar...
Bir hikaye daha sana ey Beowulf!
Tıpkı “Hasta Gülü” gibi o eski ustanın, görünmez kurtlar yiyor bizleri, içten içe,sinsice ve gizlice....


2000-2010

© Emre Karahasan