30 Aralık 2010 Perşembe

Tanrı’yı Kaybetti Bir Çocuk

Tanrı’yı kaybetti bir çocuk,
Ve renkler silindi
O masum gözlerinin önünden
Acıyı hissetti, o çocuk
Tertemiz ruhunun ta derinliklerinde,
Sıcacık bir el aradı umutsuzca
Ve umudunu kaybetti gözlerinden akan
Yaşlarla birlikte...

Küçücük bir kalp çırpındı durdu
Ayın ışığıyla birlikte,
İnsanlar onu anlamadı,
Sadece ay ışığı ve
Kendi.
Baharı yaşamasına izin vermediler,
Ve isyan etti
Var olan ve olmayanlara karşı...

Tanrı’yı kaybetti tertemiz bir çocuk,
Islak gözlerle yattı yatağına
Rüyalarındaki renkler acı verdi,
Ve korktu güneşin parlak acımasız ışığından.
Issız bir ormandaydı,
Kocaman bulutlar gökyüzünde
Ve minicik oyuncağıysa baş ucunda.

Tanrı’yı kaybetti bir çocuk,
Karanlıktan aydınlığa çıkınca.
Tanrı’yı kaybetti bir çocuk,
Aydınlıkta kendi çığlığını duyunca.
Tanrı’yı,
Tanrı’yı kaybetti
Masum, tertemiz bir çocuk
İnsanları tanıyınca...
“Ellerini uzat,
Minicik yüreğinle birlikte
Sevgili çocuk,
Eğer gerçekten seviyorsan
Ve biliyorsan...
Onu bulabilirsin
Yanı başında,
Küçük, sevgili çocuk...”

Tanrı’yı kaybetti
Masum,tertemiz bir çocuk
Onu yeniden bulabilmek için...

© Emre Karahasan
1999-2010