Biz ve Müzik

Aslında, hiç önemi yok
Kaç kişi olduğumuzun.
Onlar vardı ve biz de vardık.
Sonuçta vardık yani.
Bir şehirden, diğer yok olmuş
Şehre doğru yol alıyorduk.
Mesafe kısaydı belki,
Ama hayatlarımız da öyleydi.

Konuya,
Hayatlarımızdan bahsederek başladık,
Sonra,
Ölüm ve yaşamdan,
Bombalardan ve kandan,
Gerçek ve yalandan,
Geceden ve zavallı
Ateşler içerisinde
Debelenip duran memleketten bahsettik.
O kadar huzur vericiydi ki,
Onlar, yani müzik,
Kimse kimseyi kırmadı ilk kez,
Kimse nefret etmedi birbirinden.
Parasızlığı da düşünemedi,
Ya da ısrarla bitmeye çalışan benzini.

Sıcacık gecenin,
O ağır nemli havasında
Yol alıyorduk.
Kaç kişiydik? Belki
Binlerce, milyonlarca, belki de
Sadece, üç ya da dört kişi.

Herkes, birbirini anlıyordu,
Çok şey konuştuk yol boyunca,
Kavgasızdık ve sessizdik.
Yanıp sönüyordu sigaralar
Minik alev topları, içerisinde
Sessizliğin renginin.

Ciğerlerimi zorlayan nemli hava
Dışarısındaydı arabanın,
Anlaşıyor gibiydik
İlk kez,
Konuşuyorduk , son kez,
Sessiz kelimelerle.
Herkes Bir’di,
Müzik, gece, sevgilisi ve hayatla.
Ve, ardından, durmadan önce,
Şuna karar verdim, gülümseyerek,
Konuşmamak en iyisiydi,
Ve kelimeler yetersizdi bazen.
-Anlaşmak için.-


(fon müziği Empyrium...“Songs of moors and misty fields” ve “A Wintersunset”)
1996?-97?

© Emre Karahasan