Çocuk ve Gece

Gece ve çocuk.

Çocuk geceden korkardı,

Gece çocuğu hiç umursamazdı.

Yağmurlar yağardı Y. Sokağına,

Kaya’nın içini hüzün kaplardı.

Gece karanlıktı,

Çocuk, aydınlık isterdi,

Gece insanlar ölür, öldürülürdü,

Çocuk sabaha yakın doğardı.

Gündüz kuşları şifreli konuşmalarıyla

Talan ederlerdi her yanı,

Gece kuşları daha da saldırgandı,

Kimsesizdi gece.

Kimsesizdi çocuk.

Ortak yanları vardı.

Gece kendine tapardı,

Çocuk geceden korkardı.

Gece çocuğa yöneldi bir gece,

Yuttu çocuğu kendi aydınlığı içerisinde.

Gece kraldı.

Çocuk kraldı.

Oysa, her ikiside birer illüzyondu,

Ne var olmuşlar ne de var olacaklardı.

21.05.2005-05.12.2009

© Emre Karahasan