Görmüyor gözlerim,
Ellerim çok uzakta, ve
Ruhum acıda.
O, ki beni sardı ve çevreledi,
Bana aşık oldu ve beni istedi,
Kurtulmam gerekirdi ondan,
Ama olmadı, bırakmadı.
Bana sahip oldu ve,
Acımadı...
Önce ruhum,
Sonra da ben gördüm onu.
Kaybolduk biz
Kendi sonsuzluğumuzun labirentinde,
Orası karanlık ve sisli, fakat
Aydınlık ve kirli.
Uzaklaşıyor benden,
Saklanıyor derinlere indikçe
Geçmişin gölgesinde.
Acıyı gören ve konuşmayan
Yüzeyde kalmayıp
Derinlere doğru battıkça batan
Gizli Krallığını arayan
O...
Krallığın duvarları yok
Yıkılmış ve tahrip edilmiş,
Yaşamın tükettiği
Ve, hayatın hükmettiği...
Saygısız ve renksiz,
Fırtınaların kucağında.
Çok uzak ve,
Henüz keşfedilmemiş...
Sadece alır O,
Ne alabilirse.
Saygısı yoktur onun
Ne kendine,
Ne de bizlere...
199?-2010
© Emre Karahasan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder